นิ้วเรียวเมื่อปลดกระดุมออกจนเสร็จแล้วทุกเม็ดมือบางก็ค่อยๆแหวกสาบเสื้อออกกว้างจนเผยให้เห็นเป็นยอดอกสีชมพูสวยสะดุดตา
จนเซฮุนถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอเพราะความขาวของอกบางและไหนจะยอดอกที่ชูชันนั่นอีก
มันช่างเรียกอารมณ์ดิบในตัวเขาให้ตื่นขึ้นมาได้ดีจริงๆ....
“อ่า....ลู่หาน....”
เสียงร้องเรียกชื่อของร่างสูงยิ่งทำให้ลู่หานนั้นเขินอายเข้าไปใหญ่....
จนในที่สุดร่างสูงก็จัดการหันกล้องลงไปที่ใจกลางของกางเกงเขาทันที
“ซ...เซฮุน....-/////////-“
มือบางยกมือขึ้นมาปิดหน้าด้วยความเขินอาย
“มันรอนายอยู่นะ....”
สิ้นสุดคำพูดร่างสูงก็ใช้มือของตัวเองเพียงมือเดียวปลดกางเกงบ็อกเซอร์ของตัวเองออกจนในที่สุดเดอะบิ๊กฮุนก็ปรากฏออกมาสู่สายตาของลู่หานทันที
“งื้ออออออออออ......เอาจริงหรอ
“
“จริงดิ.....”
ร่างบางยิ้มเขินอายไม่หยุดเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมาแล้วเหมือนกัน
ส่วนนั้นของเขามันเริ่มปวดหนึบขึ้นมาโดยที่ไม่ต้องถามหาสาเหตุใดๆทั้งสิ้นเขาก็รู้อยู่แล้วว่ามันเกิดจากอะไร
อีกอย่าง ....
คราบขาวๆที่เผยให้เห็นเป็นวงกว้างนั่นอีกมันก็ยิ่งทำให้ลู่หานเริ่มรู้สึกว่าน้ำสีขาวขุ่นตรงปลายมันเริ่มจะไหลออกมาแล้ว...
“ไหนของตัวเองล่ะ???”
“ไม่เอาไม่ให้ดู....” ลู่หานรีบพูดแกล้งอีกคนเอาไว้ แต่ทว่ามือบางกลับค่อยๆสอดเข้าไปในกางเกงของตัวเองช้าๆ
...ค่อยๆออกแรงสาวๆอย่างเนิบนาบเพื่อไม่ให้เซฮุนได้รู้ตัวว่าตอนนี้ลู่หานแอบช่วยตัวเองไปก่อนแล้ว
“มันรอนายจริงๆนะ.....”
เซฮุนดึงโทรศํพท์ขึ้นมาถ่ายสีหน้าอ้อนๆของตัวเองให้ลู่หานดู
หลังจากที่เมื่อกี๊มันเป็นภาพของเดอะบิ๊กฮุน .... ไม่ใช่สิตอนนี้มันเริ่มจะกลายร่างเป็นสไปเดอร์ฮุนแล้วแหละ
“ก็มาเอาดิ.....อื้อ....”
ลู่หานเอ่ยท้าทายด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะยั่วยวนอยู่ไม่ใช่น้อยจนท้ายประโยคเจ้าตัวดันเผลอหลุดเสียงครางออกไปอย่างห้ามเอาไว้ไม่ทัน
“อย่าพูดแบบนี้....!
ถ้าฉันทนไม่ไหวต่อให้ตอนนี้มันจะดึกแค่ไหนฉันก็จะบินไปหานายถึงจีนให้ได้”
“อ๊ะ...อ๊า......”
ลู่หานไม่ตอบกลับอีกคน
เอาแต่ร้องครางออกมาเสียงกระเส่าหน้าจอก็เริ่มสั่นแปลกๆจนเซฮุนก็สงสัยว่าลู่หานกำลังทำอะไรอยู่ทำไมมันถึงสั่นได้ขนาดนั้น
หรือว่า....อีกคนกำลังเร่งความเร็วอยู่กันแน่นะ....
“ร้องดังๆได้มั๊ย....ฉันฟังอยู่...”
ร่างสูงไม่พูดเปล่ามือหนาก็จัดการกับส่วนนั้นของตัวเองเหมือนกัน
ทุกครั้งก็เคยแต่ใส่เข้าไปในตัวของลู่หานแล้วกระแทกสะโพกลงไป แต่วันนี้เขากลับต้องใช้มือของตัวเองทำแทน
... ความรู้สึกมันก็แปลกๆยังไงก็ไม่รู้
มันไม่ชินเหมือนกับตอนที่อยู่ในโพรงนุ่มๆร้อนๆของลู่หานเลย
... อ่า...
“อ๊ะ!
อื้อออออออ.... เซฮุนอ่า....อ๊ะ”
เสียงร้องครางไม่ได้ศัพท์จนเซฮุนต้องหยุดจังหวะมือของตัวเองให้ช้าลงก่อนจะเปลี่ยนความสนใจมามองหน้าจอแทน
เพราะตอนนี้สีหน้าของลู่หานดูเหมือนจะค่อนข้างทรมานเป็นอย่างมาก หน้าแดงก่ำจนดูน่าสงสาร
ไหนจะเหงื่อที่ไหลลงมาอาบแก้มอีก
ถ้ามันทรมานก็ปล่อยออกมาเลยสิ....
“อื้อออ!!!!
อ๊าสสสสส์!!!”
สิ้นสุดเสียงร้องเป็นครั้งสุดท้าย
น้ำสีขาวขุ่นก็ไหลเปรอะเปื้อนออกมาจนเต็มมือของลู่หานทันที
ร่างสูงจึงเริ่มทำการชักมือของตัวเองตรงส่วนนั้นต่อตามอีกคนมาติดๆ
“อ่า.....ชอบมั๊ย?”
“แฮ่กๆ...ช...ชอบ....ฮื้อ” ลู่หานยังคงเหนื่อยหอบอยู่
นิ้วเรียวก็ค่อยๆปาดน้ำรักของตัวเองที่กระเด็นไปเลอะที่น้อยไปด้วย
“อ่า....ใกล้แล้ว”
เสียงร้องของเซฮุนก็ดังไม่แพ้กับร่างบางเหมือนกัน
มือหนาก็เร่งจังหวะถี่และรัวขึ้นไปอีกสไปเดอร์แมนอยากจะชัดใยตามไอรอนแมนอยู่แล้ว
...
“อ๊ะ...อ๊ะ....อ่า.....”
“เซฮุนเสร็จยัง??????” ลู่หานส่งเสียงถามอีกคนก่อนจะแบมือให้ดูน้ำรักสีขาวขุ่นของตัวเองชัดๆ
“เสร็จแล้ว....แฮ่ก”
ร่างสูงเอื้อมตัวไปหยิบทิชชูข้างหัวเตียงขึ้นมาเช็ดคราบออกไปจากส่วนนั้นให้หมด
แต่ทว่าปลายสายกลับไม่ยอมทำตามที่เซฮุนทำเลยสักนิด
“เสร็จแล้วทำไมไม่ทำความสะอาดล่ะ??”
เซฮุนจ้องมองกล้องอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยปากถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ทุกทีเวลาเสร็จนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ....”
ลู่หานยิ้มให้กล้องด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน
“หืมมม????”
“ฉันยังไม่ได้กลืนมันลงไปเลยนะ.....”
พูดจบเพียงแค่นั้น ร่างบางก็ยกมือขึ้นมาก่อนจะแลบลิ้นตวัดเลียน้ำรักของตัวเองไปมาช้าๆ
ให้เซฮุนได้เห็นชัดๆ
จนร่างสูงเมื่อเห็นการกระทำของอีกคนแล้วก็อดจะซี๊ดปากตามไม่ได้
นี่ลู่หานยั่วเก่งขนาดนี้เลยเหรอ
ทำไมเขาเพิ่งรู้ล่ะ
“อึก.....หมดแล้วดูสิ!!!”
มือบางชูให้เซฮุนดูว่าตอนนี้เขาทำความสะอาดคราบบนมือของเขาหมดแล้วนะ
กลับไปอ่านต่อที่หน้าบทความ
